adım

Kısa boylu, sarışın, kısa saçlı, küçük elli, büyük ayaklı, esmer... İzliyorum. Yemeğim soğudu ama kendimi, onları izlemekten alıkoyamıyorum. Sanki bir şeylerden kaçıyor gibi, hızlı ve sık adımlar atıyorlar. Hepsinin kazandığı para, giydikleri kıyafetler, konuştukları insanlar, sosyal durumları birbirinden farklı.

Adımları? 

Aynı.

Çünkü korkuyorlar. Hepsinin küçük bir dünyası, bu dünyanın içinde bir düzeni, o düzeni paylaştıkları insanlar var. Hepsinin hayalleri farklı. 

Şu oyuncakçının önündeki yaşlı adam torunu için en iyi oyuncak arabayı almak istiyor, fakat plastiğe o kadar para mı verilirmiş?

Emlakçının içinde takım elbiseli birisi var, bilmem kaçıncı evini satın alabilmek için pazarlık ediyor. 

Çiçekçiler, kekik satan teyze, öğretmen ve hemşire. 

Acaba en son ne zaman kitap okuyabildiler ya da hiçbir şey düşünmeden öylece tavanı seyredebildiler? Ne zaman eşleri tarafından gerçekten öpülüp insan gibi hissettiler? 

Ben de korkuyorum. İnsan olduğumu unutmaktan çok korkuyorum.

İki göz, iki kulak ve burun. Milyonlarca yaşam.

Yemedim.